Forever Young new album!

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να γράψει κάποιος για το The Guarantee των Forever Young που πήρα στα χέρια μου εδώ και κάτι μέρες. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Οι Forever Young είναι μια youth crew hardcore μπάντα από το Umea της Σουηδίας. Το The Guarantee αν δεν κάνω λάθος είναι η δεύτερη κυκλοφορία τους (προηγήθηκε το ομώνυμο album). Το πρώτο που πρόσεξα είναι το πολύ συμπαθητικό artwork του cd το οποίο αν και αποτελείται μόλις από 2 χαρτονένια φύλλα (πολύ environment friendly παρεμπιπτόντως) κάθε άλλο παρά δίνει αίσθηση απλότητας. Ευχάριστο και έξυπνο το εξώφυλλο με δύο παιδικά φτυαράκια τοποθετημένα σε σχηματισμό "X" σε αρμονία τόσο με το όνομα της μπάντας αλλά και με την, απ'ότι φαίνεται, κυρίαρχη ιδεολογία της μιας και οι Forever Young είναι Straightedge αλλά και Vegans.

Με αυτές τις εικόνες στο μυαλό οφείλω να παραδεχτώ ότι άλλα πράγματα περίμενα να ακούσω. Εννοώ ότι δε θα μου φαινόταν περίεργο αν οι Forever Young ήταν άλλη μια μίξη των Bane,Have Heart,Champion με τους Chain Of Strength και τους Youth Of Today, συνδυασμός που φοριέται τελευταία (και όχι άδικα εδώ που τα λέμε). Κι όμως οι σουηδοί παίζουν ένα εκπληκτικής παραγωγής beatdown hardcore κρατώντας αρμονικά τις ισορροπίες και χωρίς να κουράζουν με τα αργά σημεία κάτι που οι περισσότερες beatdown μπάντες κάνουν. Αν έπρεπε να τους "παντρέψω" με κάποια μπάντα το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό τόσο παραγωγικά όσο και μουσικά είναι οι Death Before Dishonor. Βέβαια τα φωνητικά διαφέρουν και κινούνται σε καθαρά επίπεδα.
Στιχουργικά ίσως κουράσουν μιας και τα περισσότερα τραγούδια τους είναι ιδεολογικής χροιάς (veganism και straightedge) αλλά οι ίδιοι προβάλλουν ένα take it or leave it attitude οπότε δεν έχω να τους προσάψω κάτι.
Γενικά πρόκειται για ένα αξιόλογο album που ήδη εδώ και κάτι μέρες είναι στο repeat του στερεοφωνικού / mp3 player μου. Το προτείνω ανεπιφύλακτα και αν θέλετε να το αποκτήσετε ίσως θα πρέπει να απευθυνθείτε στο World's Appreciated Kitsch. Thumbs up από εμένα.




Cheers!

The studio syndrom..

Πριν λίγο γύρισα από το live των Evergreen Terrace / Walls Of Jericho / Sick Of It All και διαπίστωσα ένα - δυό πραγματάκια σχετικά με τα όσα είδα.

Οι Evergreen Terrace δε μου αρέσουν. Έχω δοκιμάσει αρκετές φορές με το ίδιο αποτέλεσμα. Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι το στοιχείο που συμπαθούν σε αυτούς οι οπαδοί τους είναι τα μελωδικά τους σημεία.
Από την άλλη οι Walls Of Jericho μου άρεσαν στα πρώτα δύο albums αλλά μετά τους εγκατέλειψα γιατί είχαν πιο metal προσανατολισμούς από ότι θα ήθελα.
Βλέποντας και τους δύο απόψε άκουγα μια βαβούρα κυριολεκτικά και απορούσα πώς διάολο μπορεί να γίνεται αυτό; Ειδικά στους Walls Of Jericho που αρκετά κομμάτια μου ήταν γνωστά πραγματικά απορούσα πως γίνεται να αποδίδονται τόσο άσχημα. Οι μπάντες φυσικά δεν ευθύνονται μιας και προφανώς δεν ξεχνάνε να παίζουν όταν ανεβαίνουν στη σκηνή. Και ναι, ο ήχους στους Evergreen Terrace ήταν απαίσιος αλλά γιατί είμαι σίγουρος ότι και τέλειος να ήταν το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο;
Κατέληξα λοιπόν ότι οι δύο μπάντες αυτές και πολλές άλλες πάσχουν από το σύνδρομο του studio. Γιατί δυστυχώς οι απίστευτες παραγωγές με τις φοβερές μελωδίες και τις 250 κιθάρες η μία πάνω στην άλλη δεν μπορει να αποδοθεί στη σκηνή. Ούτε τα απολύτως στεγνά riffs όπως τα ακούμε σε ενα cd WOJ μπορούν να ακουστούν το ίδιο. Μάλιστα το ίδιο είχα πει και μετά την ακρόαση του live album των Comeback Kid που γουστάρω πάρα πολύ. Κι όχι φυσικά λόγω έλλειψης ικανότητας. Αλλά λόγω του ότι στο studio γίνονται...θαύματα.

Από την άλλη, οι Sick Of It All μπήκαν, γάμησαν και έφυγαν απλά, παίζοντας αυτό που παίζουν χρόνια τώρα χωρίς τις εκπληκτικές παραγωγές και τα διάφορα κόλπα. Έτσι ήταν ζωντανά αυτοί που ακούγαμε στα cds και με τη σκηνική τους παρουσία το απογείωσαν. Φοβερή σκηνική παρουσία και ενέργεια και από τη front-woman των Walls Of Jericho.
Εν τέλει αυτό που θα κρατήσω είναι ότι και εδώ... Simplicity WINS....

Καλό βράδυ..