The studio syndrom..

Πριν λίγο γύρισα από το live των Evergreen Terrace / Walls Of Jericho / Sick Of It All και διαπίστωσα ένα - δυό πραγματάκια σχετικά με τα όσα είδα.

Οι Evergreen Terrace δε μου αρέσουν. Έχω δοκιμάσει αρκετές φορές με το ίδιο αποτέλεσμα. Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι το στοιχείο που συμπαθούν σε αυτούς οι οπαδοί τους είναι τα μελωδικά τους σημεία.
Από την άλλη οι Walls Of Jericho μου άρεσαν στα πρώτα δύο albums αλλά μετά τους εγκατέλειψα γιατί είχαν πιο metal προσανατολισμούς από ότι θα ήθελα.
Βλέποντας και τους δύο απόψε άκουγα μια βαβούρα κυριολεκτικά και απορούσα πώς διάολο μπορεί να γίνεται αυτό; Ειδικά στους Walls Of Jericho που αρκετά κομμάτια μου ήταν γνωστά πραγματικά απορούσα πως γίνεται να αποδίδονται τόσο άσχημα. Οι μπάντες φυσικά δεν ευθύνονται μιας και προφανώς δεν ξεχνάνε να παίζουν όταν ανεβαίνουν στη σκηνή. Και ναι, ο ήχους στους Evergreen Terrace ήταν απαίσιος αλλά γιατί είμαι σίγουρος ότι και τέλειος να ήταν το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο;
Κατέληξα λοιπόν ότι οι δύο μπάντες αυτές και πολλές άλλες πάσχουν από το σύνδρομο του studio. Γιατί δυστυχώς οι απίστευτες παραγωγές με τις φοβερές μελωδίες και τις 250 κιθάρες η μία πάνω στην άλλη δεν μπορει να αποδοθεί στη σκηνή. Ούτε τα απολύτως στεγνά riffs όπως τα ακούμε σε ενα cd WOJ μπορούν να ακουστούν το ίδιο. Μάλιστα το ίδιο είχα πει και μετά την ακρόαση του live album των Comeback Kid που γουστάρω πάρα πολύ. Κι όχι φυσικά λόγω έλλειψης ικανότητας. Αλλά λόγω του ότι στο studio γίνονται...θαύματα.

Από την άλλη, οι Sick Of It All μπήκαν, γάμησαν και έφυγαν απλά, παίζοντας αυτό που παίζουν χρόνια τώρα χωρίς τις εκπληκτικές παραγωγές και τα διάφορα κόλπα. Έτσι ήταν ζωντανά αυτοί που ακούγαμε στα cds και με τη σκηνική τους παρουσία το απογείωσαν. Φοβερή σκηνική παρουσία και ενέργεια και από τη front-woman των Walls Of Jericho.
Εν τέλει αυτό που θα κρατήσω είναι ότι και εδώ... Simplicity WINS....

Καλό βράδυ..