Bandage EP Review

Καλημέρα!
Πολύ καιρό έχω στα χέρια μου το EP των Bandage (ομότιτλο) και όλο αυτό τον καιρό ήθελα να γράψω δύο λόγια για αυτό. Πριν αρχίσω όμως θέλω να παραδεχτώ ότι δεν είμαι ο πλέον αντικειμενικός για να μιλήσω για αυτή την κυκλοφορία κι αυτό γιατί οι Bandage είναι φιλαράκια και έχουμε μοιραστεί μαζί τη σκηνή μερικές φορές. Ωστόσο, κυνικά, αν δεν άξιζαν δε θα έγραφα...(κάποια δικαιολογία θα έβρισκα!)
Πάμε..
Σε γενικές γραμμές οι Bandage κινούνται εκεί που οι No Use For A Name συναντούν τους NOFX και οι Milencollin τους παλιούς καλούς Green Day. Από τα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση στο άλμπουμ αυτό είναι η εκπληκτική παραγωγή. Ότι πρέπει να ακουστεί ακούγεται πεντακάθαρα χωρίς περιττές αγριάδες που εν τέλει ενοχλούν πολλές φορές.



Σε όλη τη διάρκειά του, το EP έχει έντονη feelgood αισθητική που δε χάνεται ακόμα και στα ουκ ολίγα "μελαγχολικά" σημεία. Πάω στοίχημα ότι αυτό είναι που με κέρδισε. Μουσικά, η δουλειά είναι πολύ προσεγμένη και σφιχτή, τόσο στις κιθάρες όσο και στα έξυπνα τύμπανα, στα εξαιρετικά φωνητικά (αλήθεια μου θυμίζουν λίγο Fat Mike κάπου κάπου) και τα catchy/smart sing alongs. Ακόμα και τώρα που γράφω και το ακούω παίζει να χαμογελάω..Όσο για τη θεματολογία τους τα κλασσικά αγαπημένα και πάντα επίκαιρα εργασιακά, συναισθηματικά "κλισέ" (μόνο κλισέ δεν είναι βέβαια) και το artwork με ζωγραφισμένη basement youth αισθητική.
Συνολικά μια πολύ προσεγμένη δουλειά, ευχάριστη, έξυπνη με την κατάλληλη δόση συναισθήματος που μόνο οι ψεύτες αποκηρύσσουν. Η οργή είναι ωραίο συναίσθημα αλλά επειδή ξεχειλίζει αυτό που λείπει είναι να χαμογελάς που και πού. Και όταν το κάνεις βάλε αυτό το δισκάκι και σκέψου πως υπάρχουν και χειρότερα.

Πάρτε μια γεύση εδώ.



Το περίμενα καλό και εμφανίστηκε εξαιρετικό.
[ 8,5 / 10 ]

Respect!

Me First And The Gimme Gimmes - Go Down Under

Οι Me First And The Gimme Gimmes είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας μιας και δύσκολα μια - ως επί το πλείστον - cover band γνωρίζει τόση επιτυχία. Γι'αυτό και αυτοί φροντίζουν να βγάζουν "καινούριο" υλικό. Πρόκειται για το Go Down Under που έχει Αυστραλιανό concept και προσφέρει περίπου 15 λεπτά "ξεκούραστου" punk rock ή καλύτερα ...μακέλεμα (!!) της αυστραλιανής μουσικής με ιδιαίτερα ευχάριστο αποτέλεσμα. Πραγματικά εκπληκτικό (στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον) το Never Tear Us Apart των INXS με την punk n roll αισθητική που του έδωσαν αλλά και το All Out Of Love των Air Supply που ξεκινά με την εισαγωγή του Rise Above των Black Flag(!!). Ακολουθεί το Friday On My Mind των The Easybeats και το Have You Never Been Mellow της Olivia Newton-John δύο κομμάτια που δεν γνώριζα (φυσικά και όχι-δεν είναι δυνατόν να γνωρίζεις τραγούδια της Αυστραλιανής μουσικής του 1966 και 1975 αντίστοιχα!) και έμεινα άφωνος από τη "μεταμόρφωση" που τους έκανε η μπάντα. Το άλμπουμ κλείνει με το I've Done Everything For You του Rick Springfield.
Απολογισμός;Πέντε tracks "αγνώριστα", με ιδιαίτερα καλή παραγωγή (αναμενόμενο) και 15 αρκετά μα αρκετά διασκεδαστικά λεπτά στα οποία, εντάξει μην ανησυχείς, θα μείνει μεταξύ μας ότι σιγοτραγούδησες κι εσύ λίγο αυστραλιανή pop. Το album είναι μικρής διαρκείας (EP γαρ) αλλά ποιός μπορεί να τους κατηγορήσει; Άλλωστε ας μη ξεχνάμε ότι είναι μια μπάντα που έγινε καθαρά για την καλοπέραση των μελών άλλων συγκροτημάτων. Take it or leave it που λένε και οι αμερικάνοι.



Μια κυκλοφορία που εκτίναξε την, ήδη υψηλή διάθεση μου.
Enjoy responsibly!

8/10

Υ.Γ. Πού είναι οι AC/DC οέο;;

All For Nothing, Eden Demise, Against All Odds, Cause For Fight live @ Second Skin Club 19/3/2011

Σάββατο 19/3.
Μετά από σημαντικό διάστημα, βρέθηκε - επιτέλους - μια καλή αφορμή για ξέσπασμα/πάρτυ. Στο κλίμα των ημερών (sic) το κέντρο της Αθήνας και βέβαια η περιοχή του Ψυρρή που φιλοξενούσε το εν λόγω live. Ευκαιρία και για μια βόλτα ανάμεσα στους (ξαναsic) καρναβαλιστές που γέμιζαν την περιοχή, κάποιοι ευχάριστοι αλλά και πολλοί ιδιαιτέρως εκνευριστικοί. Λίγο ενδιαφέρει. Άλλωστε για άλλο λόγο ήμουν εκεί.
Φτάνοντας στο Second Skin (και μάλιστα για πρώτη φορά) είδα ένα συμπαθητικό - για live - μαγαζί με αρκετά ψηλό stage.
Αρκετά νωρίς ανέβηκαν στη σκηνή οι Cause For Fight και άνοιξαν τη βραδιά. Είναι η δεύτερη φορά που τους βλέπω αλλά δεν έχω προλάβει να τους "συστήσω". Για όσους δεν τους γνωρίζουν, πρόκειται για μια μπάντα που αποτελείται από 2 πρώην μέλη των αθηναίων Velocity (RIP) και παίζουν ένα στυλ in your face metal/hardcore με solid ήχο και σχετικά brutal φωνητικά. Η παρουσία τους ήταν αρκετά σφιχτή και εν μέσω άλλων παίξανε και 3 διασκευές από τους Velocity (Fight Them, Κάψε, Μαχητές του αύριο) και μία στο ACAB των 4skins.
Επόμενοι στη σκηνή οι επίσης αθηναίοι Against All Odds στους οποίους και έχει γίνει ιδιαίτερη αναφορά στο blog αυτό. Στην παρουσία τους παίξανε κομμάτια από το demo τους αλλά και κομμάτια που δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμα. Η διασκευή δεν έλειψε ούτε αυτή τη φορά και ήταν το I had enough των Agnostic Front. Θα χαρακτήριζα την εμφάνιση τους "επαγγελματική" μιας και μου έδωσαν την εντύπωση της μπάντας που ανεβαίνει στη σκηνή αποδίδει αυτά που πρέπει, περνάει καλά και αποχωρεί.
Τρίτοι στη σειρά οι brutal hardcore βετεράνοι (πλέον) Eden Demise στα γνωστά τους μοτίβα. Καλό παίξιμο, μεσαίας διάρκειας σετ, αρκετή δύναμη και ισχύς επί σκηνής αλλά και μουδιασμένη σκηνική παρουσία λόγω μικρής προσέλευσης (οφείλω να τους υπερασπιστώ σε αυτό - ένα γεμάτο δεν είναι ποτέ ίδιο με ένα άδειο μαγαζί).
Η μπάντα που περιμέναμε με θέρμη ήταν αυτή που θα έκλεινε και τη βραδιά. Οι ολλανδοί All For Nothing ανέβηκαν στη σκηνή και άρχισαν να παίζουν το hardcore που - όσοι τους γνωρίζαμε - περιμέναμε. Solid αλλά δυνατή παρουσία από τη μπάντα του Ροτερνταμ που συμπληρώνει φέτος 10 χρόνια παρουσίας. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σταθώ στη frontwoman του συγκροτήματος. Είναι πραγματικά εξαιρετικό να βλέπεις (επιτέλους!) μια κοπέλα να περνά καλά επί μιας hardcore σκηνής με αρκετά καλή σκηνική παρουσία (χωρίς υπερβολές που συναντάς πολλές φορές) και με vocals πιστά σε αυτά του album. Χάρηκα όμως ιδιαίτερα που η εμφάνιση πιθανώς έβαλε σε σκέψεις κάποιες κοπέλες της σκηνής και θα ήμουν ευτυχέστατος αν τις έβλεπα να είναι πολύ πιο ενεργές από ότι είναι τώρα. Εξαιρετική παρουσία από την συμπαθή Ολλανδή (χαμογελαστή και ευχάριστη ανάμεσα στα κομμάτια) αλλά και από όλο το γκρουπ που έδωσε έναν εξαιρετικό εαυτό. Προσωπικά χάρηκα πολύ που τους είδα, μιας και είναι - εύκολα - από τις καλύτερες ευρωπαϊκές underground hardcore μπάντες που έχω ακούσει τελευταία. Εκτός από τα δικά τους κομμάτια (και από το Solitary αλλά και από το Miles & Memories) έκαναν και μια διασκευή στο New Direction των Gorilla Biscuits.
Μελανά σημεία της βραδιάς το μικρό σετ των All For Nothing (επειδή το μαγαζί κακήν κακώς τους είπε κάποια στιγμή ότι μπορούν να παίξουν ένα μόνο κομμάτι ακόμα) αλλά και, για άλλη μια φορά, ο απογοητευτικά λίγος κόσμος που ήρθε. Σε μια τόσο καλή μπάντα πλαισιωμένη από εξίσου καλές local μπάντες, σε ένα "εορταστικό" (ξαναματαsic) κλίμα, βράδυ Σαββάτου, η προσέλευση του κόσμου ήταν απογοητευτική.

Κατά τα άλλα, ευχαριστούμε τις μπάντες και το διοργανωτή και εις ανώτερα!

Social Distortion - Hard Times And Nursery Rhymes

Πάει καιρός..Ξέρω..Έτρεχα.

Κι όμως είναι πολλά τα albums που σε αυτό το διάστημα περίμενα με ανυπομονησία. Εδώ όμως έχουμε νέο album από τους Social Distortion. Δε τα λέει όλα αυτό;

Το album λέγεται Hard Times And Nursery Rhymes και όπως προϊδεάζει ο τίτλος έχει ένα κάπως retro feeling, τουλάχιστον στο artwork το οποίο είναι εκπληκτικό. Digipack με ένα όμορφο εξώφυλλο - παλιά φωτογραφία του αμερικανικού...Νότου θα μάντευα αλλά χωρίς να είμαι και απόλυτα σίγουρος. Και μέσα όμως το "βιβλιαράκι" έχει τη μορφή αφίσας από τη μία πλευρά και τους στίχους από την άλλη. Εξαιρετικό...
Στο μουσικό κομμάτι τώρα..Η αλήθεια είναι ότι το album αυτό είναι ένα album πολλών ακροάσεων. Στην αρχή ίσως δε κάνει αίσθηση, ωστόσο έπειτα από μερικές ακροάσεις γίνεται όλο και πιο ευχάριστο. Μπορεί τα κομμάτια να είναι πιο slow συγκριτικά με άλλα albums της μπάντας, με τα όποια punk στοιχεία να έχουν εκλείψει, αλλά κινούνται προς την τελείως rock n roll κατεύθυνση με το feeling να εκτοξεύεται. Ο Mike Ness, frontman άξιος εμπιστοσύνης πλέον, και οι στίχοι κυρίως δηκτικοί αλλά και σαφώς ερωτικοί ως επί το πλείστον. Όλα συστατικά ενός album που στα δικά μου αυτιά θα παίζει για καιρό.
Μακάρι να τους δούμε το συντομότερο εδώ..Αν και πλέον φαίνεται ότι ακόμα και το rock n roll έχει..υψηλή ταρίφα.
Τα λέμε σύντομα!



Υ.Γ.Αυτό το Σάββατο 5/3 οι φοβεροί All For Nothing από την Ολλανδία στο Second Skin Club στου Ψυρρή. Μαζί τους οι "δικοί μας" Eden Demise και Against All Odds, που αμφότεροι δε χρειάζονται συστάσεις..Τι καλύτερο;