No Use For A Name pre-show interview..

Αν και εχει περασει κάποιος καιρός κατάφερα επιτέλους να βρω χρόνο και να ετοιμάσω τη συνέντευξη που πήραμε από κοινού με τον Αποστόλη (Wakhc) λίγες ώρες πριν τη συναυλία τους στην Αθήνα.Συναντήσαμε λοιπόν στα backstage του ΑΝ τον Tony κι είχαμε μαζί του την παρακάτω συζήτηση.

Θα θελα να πούμε για εσένα, τη μπάντα, τον καινούργιο δίσκο αλλά και την Καλιφορνέζικη punk rock σκηνή γενικότερα.

Ας ξεκινήσουμε από το τέλος.

Ισχύει ότι η punk rock σκηνή της Καλιφόρνιας περνάει κρίση τελευταία; Νομίζω πάει καιρός από τότε που βγήκε κάποιος καλός δίσκος. Ας πούμε αυτός (ο καινούργιος δίσκος των NUFAN), και οι πρόσφατες δουλειές των Lagwagon και των Pennywise είναι από τους λίγους καλούς δίσκους που βγήκαν εδώ και καιρό. Δείχνει αυτό μια κρίση για τη σκηνή;


Όχι, νομίζω πως είναι περισσότερο σύμπτωση. Πιστεύω όμως ότι μιας και το Καλιφορνέζικο punk rock είναι μια μίξη διαφορετικών κουλτούρων και συγκροτημάτων δεν μπορείς να το αποκαλείς σκηνή πια. Άλλωστε οι περισσότερες punk rock μπάντες πλέον έχουν υπογράψει σε πολυεθνικές και χάνουν την εμπειρία των μικρών club, των βαν κλπ.

Αυτό όμως δεν υποτίθεται ότι είναι το νόημα της σκηνής;

Ναι, αλλά την χάνουν αυτή την εμπειρία. Γιατί [πλέον] όταν είσαι έφηβος και έχεις μια punk μπάντα δεν έχεις στόχο τη Fat Wreck ή την Epitaph αλλά τη Sony και παραπάνω. Οπότε η πρώτη σου περιοδεία είναι σε ένα τεράστιο λεωφορείο. Έχει αλλάξει πολύ από το πώς ήταν όταν ήμασταν εμείς παιδιά.

Καταλαβαίνω τι λες. Ένα από τα πράγματα που μας άρεσε (εμένα και του Τόλη) είναι πόσο απλή ήταν η επικοινωνία με τη Fat Wreck. Το μόνο που ζητούσαμε ήταν μερικούς promo δίσκους και εκείνοι μας ρώτησαν «Γιατί δεν κάνετε και μια συνέντευξη;». Έτσι συνέβη, σχεδόν κατά τύχη.

Ναι, έτσι λειτουργούν. Μιας και είναι ανεξάρτητη εταιρία θέλουν την κάλυψη από τον τύπο, όμως δεν έχουν τόση οικονομική άνεση. Γι’ αυτό σας το πρότειναν με αυτόν τον τρόπο.

Ας μιλήσουμε για μουσική τώρα. Προσωπικά επειδή είμαι περισσότερο φαν του hardcore προτιμώ τους παλιούς No Use For A Name δίσκους, ας πούμε τους τρεις πρώτους. Δεν εννοώ ότι οι άλλοι δεν είναι καλοί φυσικά. Είναι όμως πιο μελωδικοί και το τέμπο είναι πιο αργό. Τι προκάλεσε την αλλαγή από το απλό punk rock προς αυτή την κατεύθυνση;

Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με μουσικές προτιμήσεις και δεν υπάρχει εξήγηση στην πραγματικότητα. Πάντως εγώ γράφω τα κομμάτια, οπότε αισθάνομαι ο κυρίως υπεύθυνος για την αλλαγή του ήχου.

Δεν είναι άσχημος!!

Όχι, όχι [γελώντας], δεν παίρνω το φταίξιμο για την καταστροφή! Είμαι απλά υπεύθυνος για την… εξέλιξη της μπάντας. Πάντως δεν είναι ότι είπα «τώρα θα αλλάξουμε τα πάντα και θα παίζουμε έτσι ή αλλιώς». Απλά κατά τη δεκαετία του ’90 επηρεάστηκα από πιο μελωδικά πράγματα. Όσο μεγαλώνεις, η οργή γίνεται μικρότερο μέρος της ζωής σου και αρχίζεις να παλεύεις, οπότε υπάρχει περισσότερος πόνος στη μελωδία. Και όπως είπες, αν ακούσεις τους πρώτους δίσκους θα προσέξεις ότι είναι εντελώς εφηβικοί και ανώριμοι, και πως τα πράγματα βελτιώνονται όσο μεγαλώνεις γιατί μαθαίνεις περισσότερα.

Γίνεσαι πιο συναισθηματικός. Έχει σχέση με την οικογενειακή σου κατάσταση; Παραδείγματος χάριν το να μεγαλώνεις παιδί.

Ναι, όταν κάνεις παιδιά η ζωή σου αλλάζει εντελώς. Όχι μόνο για τα προφανή – ότι αλλάζεις πάνες κλπ. Αλλάζει την οπτική σου για τη ζωή γενικότερα, γιατί συνειδητοποιείς ότι οι άνθρωποι έρχονται σε αυτόν τον κόσμο, γεννιούνται, μεγαλώνουν και ο τρόπος που διαμορφώνονται ορίζει τι θα γίνουν. Ας πούμε γίνονται μέρος μιας κοινωνίας και η κοινωνία αυτή μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο.

Θα ήταν ανόητο να σε ρωτήσω ποιος είναι ο αγαπημένος σου δίσκος των NUFAN;

Ο καινούργιος, επειδή είναι πολύ καινούργιος.

Δεν θα τη γλυτώσεις τόσο εύκολα [γελώντας]

OK, ο αγαπημένος μου είναι το ‘More Betterness’.

Ωραία, ας πούμε για τον καινούργιο δίσκο. Μου αρέσει πολύ η παραγωγή του. Μπορείς να δώσεις κάποια συμβουλή για παραγωγές;

Παραγωγός μας ήταν ο Bill Stevenson και τα κρατάει όλα αυτά μυστικά, οπότε δεν έχω ιδέα τι κάνει. Έστησε κάπως τους ενισχυτές και μου είπε «Σου θυμίζει κάτι αυτός ο ήχος της κιθάρας; Έτσι είναι στον δίσκο των Rise Against.», και του απάντησα «Είναι ακριβώς ο ήχος που ήθελα!». Και υπήρχαν γύρω στους 6 διαφορετικούς ενισχυτές.

Σου αρέσουν οι Rise Against;

Ναι. Είναι φίλοι μου και καλή μπάντα και τα πάνε πολύ καλά τώρα. Είναι διάσημοι σε όλο τον κόσμο.

Τότε γιατί δεν τους παίρνετε να ξαναέρθετε για live εδώ;

Εκείνοι πρέπει να πάρουν εμάς [γελώντας].

Προσωπικά μου άρεσε ο καινούργιος δίσκος πολύ γιατί είναι εντελώς NUFAN, με την έννοια ότι συνδυάζει το κλασσικό Καλιφορνέζικο punk rock με την πιο συναισθηματική κατεύθυνση που ακολουθήσατε στη συνέχεια. Ποιες είναι οι σκέψεις σου για τον καινούργιο δίσκο;

Ναι το έχω σκεφτεί αυτό που λές. Ας πούμε μου αρέσει πολύ το πρώτο κομμάτι “The Biggest Lie”. Το riff θυμίζει κάπως αυτό του “Justified Black Eye”. Το ξέρω αυτό, αλλά άρχισα να γράφω το κομμάτι πάνω στο riff και μου φάνηκε ότι είχε ωραία μελωδία. Και ενώ στην αρχή το έγραφα απλώς για να το γράψω, τελικά νομίζω ότι είναι καλό τραγούδι.

ΕΠΡΕΠΕ να είναι το πρώτο τραγούδι του δίσκου!

Ναι! Αυτό σκεφτόμουν κι εγώ.

Προς τη μέση του δίσκου είναι σαν ένα διάλειμμα με ήρεμα κομμάτια (‘Sleeping Betweet Tracks’, ‘Domino, ‘The Trumpet Player’), και ένα από αυτά είναι και ακουστικό. Αυτό έγινε επίτηδες;

Αυτός ο δίσκος με δυσκόλεψε στο να βρω τη σειρά των κομματιών περισσότερο από κάθε άλλον. Αρχικά είχαμε όλα τα ήρεμα κομμάτια στο τέλος του δίσκου αλλά σκέφτηκα ότι έπεφτε πολύ. Οπότε βάλαμε το ‘Sleeping Between Tracks’ πέμπτο για να τα μοιράσουμε κάπως. Μας δυσκόλεψε.

Ας μιλήσουμε για τους στίχους του δίσκου. Ποιά είναι η θεματολογία; Εσύ τα έγραψες όλα; Ανθρώπινες σχέσεις με μια δόση σαρκασμού ενίοτε ή κάτι παραπάνω;

Σε αυτόν τον δίσκο έγραψα καθημερινές σκέψεις που στον ακροατή μπορεί συχνά να μην σημαίνουν τίποτα, ενώ το κομμάτι να σημαίνει πολλά για μένα. Πολλές φορές πάντως ακούω τους στίχους μου μετά από καιρό και αναρωτιέμαι «Τι σκεφτόμουν;».

Θα ήθελα να μάθω τη γνώμη σου για την εκλογή του Barack Obama.

Πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό για μας, καθώς ο George Bush είναι ηλίθιος και έμεινε 8 χρόνια. Οπότε συγκριτικά οποιοσδήποτε και να τον αντικαθιστούσε θα ήταν καλύτερος. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ενώ η Αμερική έχει έντονη ρατσιστική και σεξιστική ιστορία, εκλέξαμε έναν αφροαμερικανό και ήμασταν έτοιμοι να εκλέξουμε μια γυναίκα (τη Hilary Clinton). Αν είχε κερδίσει εκείνη, πιθανότατα θα ήταν πρόεδρος. Για την ώρα πάντως ο Obama είναι όλο λόγια και λέει ότι θα διορθώσει τα πάντα, κάνει δηλαδή αυτό που πρέπει προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές. Νομίζω όμως ότι αν υπάρχει κάποιος [που μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση] είναι αυτός. Ο John McCain μοιάζει πολύ με τον George Bush. Οπότε τελικά είμαι ικανοποιημένος που ο Obama είναι πρόεδρος.

Τέλειωσε την κουβέντα όπως θες.

Είμαι χαρούμενος που βρίσκομαι στην Ελλάδα για πρώτη φορά. Ο πρώτος μας μπασίστας ήταν Έλληνας και τον έλεγαν Σταύρο, κρίμα που δεν μπορούσε να είναι εδώ γιατί θα του άρεσε πολύ. Ευχαριστώ!

-------------------------------------------------------------------------------------
Θέλω να ευχαριστήσω πολύ τον Νίκο (Mezzanine Blogspot) που βρηκε τον χρόνο που δεν είχα εγώ να κάνει τη μετάφραση.
Ακόμα τη Wiebke από τη FatWreck Chords που κανόνισε την συνέντευξη αυτή.
(Thanks a lot lady :-) )

Επίσης η μετάφραση θα ανέβει σύντομα και στα αγγλικά απο τον Αποστόλη εδω!

Cheers!