Πολύ καιρό έχω στα χέρια μου το EP των Bandage (ομότιτλο) και όλο αυτό τον καιρό ήθελα να γράψω δύο λόγια για αυτό. Πριν αρχίσω όμως θέλω να παραδεχτώ ότι δεν είμαι ο πλέον αντικειμενικός για να μιλήσω για αυτή την κυκλοφορία κι αυτό γιατί οι Bandage είναι φιλαράκια και έχουμε μοιραστεί μαζί τη σκηνή μερικές φορές. Ωστόσο, κυνικά, αν δεν άξιζαν δε θα έγραφα...(κάποια δικαιολογία θα έβρισκα!)
Πάμε..
Σε γενικές γραμμές οι Bandage κινούνται εκεί που οι No Use For A Name συναντούν τους NOFX και οι Milencollin τους παλιούς καλούς Green Day. Από τα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση στο άλμπουμ αυτό είναι η εκπληκτική παραγωγή. Ότι πρέπει να ακουστεί ακούγεται πεντακάθαρα χωρίς περιττές αγριάδες που εν τέλει ενοχλούν πολλές φορές.
Σε όλη τη διάρκειά του, το EP έχει έντονη feelgood αισθητική που δε χάνεται ακόμα και στα ουκ ολίγα "μελαγχολικά" σημεία. Πάω στοίχημα ότι αυτό είναι που με κέρδισε. Μουσικά, η δουλειά είναι πολύ προσεγμένη και σφιχτή, τόσο στις κιθάρες όσο και στα έξυπνα τύμπανα, στα εξαιρετικά φωνητικά (αλήθεια μου θυμίζουν λίγο Fat Mike κάπου κάπου) και τα catchy/smart sing alongs. Ακόμα και τώρα που γράφω και το ακούω παίζει να χαμογελάω..Όσο για τη θεματολογία τους τα κλασσικά αγαπημένα και πάντα επίκαιρα εργασιακά, συναισθηματικά "κλισέ" (μόνο κλισέ δεν είναι βέβαια) και το artwork με ζωγραφισμένη basement youth αισθητική.
Συνολικά μια πολύ προσεγμένη δουλειά, ευχάριστη, έξυπνη με την κατάλληλη δόση συναισθήματος που μόνο οι ψεύτες αποκηρύσσουν. Η οργή είναι ωραίο συναίσθημα αλλά επειδή ξεχειλίζει αυτό που λείπει είναι να χαμογελάς που και πού. Και όταν το κάνεις βάλε αυτό το δισκάκι και σκέψου πως υπάρχουν και χειρότερα.
Πάρτε μια γεύση εδώ.
Το περίμενα καλό και εμφανίστηκε εξαιρετικό.
[ 8,5 / 10 ]
Respect!
3 comments :
έλα ρε! ωραία φάση, γουστάρω!
[και όπως ξέρεις δεν είμαι και ο πιο εύκολος σε καινούργιες μπάντες με αυτόν τον ήχο!]
Το πιστεύεις ότι σε ψάχνω όλο το πρωί για να σου το πω;;
Πολλά respect kai thanx dude !!
Post a Comment