Flashback: Rise Against / The Sufferer And The Witness (2006)

Καλησπέρα και καλή βδομάδα.

Μιας και η κίνηση είναι αρκετά χαλαρή (δισκογραφικά) - καλοκαίρι βλέπεις - είπα να γράψω για ένα από τα πλέον αγαπημένα μου albums.
Όσοι δεν είναι φίλοι του μελωδικού hardcore ίσως πρέπει να σταματήσουν να διαβάζουν την ανάρτηση εδώ.
Οι Rise Against είναι πλέον ένα μεγάλο όνομα στο χώρο του hardcore με μπόλικες κυκλοφορίες (7 αν δεν κάνω λάθος) και φυσικά τρελά, παγκόσμια tours. Θεωρώ ότι από τα full length τους όλα είναι αξιόλογα (πλην ίσως του Appeal To Reason που μου φάνηκε μέτριο ή καλύτερα όχι φοβερό σε σχέση με τα standards της μπάντας). Ένα όμως είναι το album που δεν ξεκολλάει για 1 και παραπάνω χρόνο τώρα από τις μουσικές μου προτιμήσεις. Ο λόγος για το The Sufferer And The Witness του 2006. Γιατι, θα ρωτήσει κανεις.
Το album έχει δύο πράγματα τόσο που αμέσως σε κερδίζουν. Όμορφο και προσεγμένο artwork και εκπληκτική παραγωγή. Σε όλα τα κομμάτια και για κάθε όργανο. Εκεί ακριβώς που πρέπει.
Πέρα από αυτό τα καθαρά - ώς επι το πλείστον - vocals του frontman (Tim) είναι τόσο καθαρά που δε χρειάζεται να διαβάσεις σχεδόν τους στίχους για να τραγουδήσεις μαζί του. Μιας και έπιασα τα των στίχων, στην περίπτωση του "The Sufferer And The Witness" ο στίχος είναι έντονα κοινωνικός με προβληματισμούς που αφορούν τους μετανάστες (Diaspora), την γενική αλλαγή προς το καλύτερο (Bricks), τα ναρκωτικά (σε αυτά μυρίζομαι πως αναφέρεται το Injection) αλλά και προσωπικά (Ready To Fall).
Στο μουσικό του ζητήματος, όλα τα κομμάτια μου αρέσουν ίσως γιατί το καθένα έχει διαφορετική ομορφιά. Υπάρχουν tracks πιο "επιθετικά" όπως το Bricks ή το Worth Dying For You, άλλα μελωδικά όπως το Injection και άλλα με περισσότερο feeling όπως τα Ready To Fall και Diaspora. Θες η ποικιλία, θες η παραγωγή, θες το feeling το album είναι πραγματικά ένα από τα πιο "ξεκούραστα" album που έχω ακούσει ποτέ. Ξανά και ξανά..



Θεωρώ πως όποιος πραγματικά γουστάρει το μελωδικό punk / hardcore (ναι μωρέ αυτό το τρέντυ/emo/pop/φλώρικο πως το λένε - ειρωνεύομαι φυσικά) θα το λατρέψει. Για μένα έχει περάσει ήδη στα κλασσικά.

Καλό απόγευμα